Układu oddechowego

GRZYBICA PŁUC
Grzybica płuc powstaje na skutek przejścia grzybicy z oskrzeli na tkankę płucną lub rozsiewu komórek drożdżaków w grzybicy ogólnoustrojowej. Objawy w tej chorobie to: gorączka, suchy kaszel, wykrztuszanie śluzowej wydzieliny, często podbarwionej na brązowo i narastająca duszność.

GRZYBICA OPŁUCNEJ
Grzybica opłucnej towarzyszy ropniakom opłucnej powikłanych przetoką oskrzelową. Zakażenie zwykle przebiega z gorączką i ogólnym osłabieniem. W treści ropnej pobranej z przetoki stwierdza się obecność licznych komórek drożdżaków oraz fragmenty strzępków grzybni.

GRZYBICZE SCHORZENIA LARYNGOLOGICZNE
Do grzybiczych  schorzeń laryngologicznych jest zapalenie zatok przynosowych i gardła.

GRZYBICA UCHA ŚRODKOWEGO (PERLAK)
Grzybica ucha środkowego należy do rzadkich schorzeń. Zazwyczaj jest powikłaniem przewlekłego bakteryjnego zapalenia ucha wewnętrznego lub rozwija się w ranie pooperacyjnej po 1 – 2 latach od wykonania zabiegu. Objawami towarzyszącymi temu schorzeniu to: upośledzenie słuchu o różnym nasileniu, połączone z szumem w uchu i obecnością wydzieliny.

GRZYBICA JAM NOSA I ZATOK PRZYNOSOWYCH
Główną przyczyną tych schorzeń jest Candida albicans, Candida parapsibsis, Candida krusei, Candida tropicals. Występujące zazwyczaj objawy to: poranny obrzęk nosa, stale utrzymująca się cuchnąca wydzielina, poranny obrzęk twarzy oraz silne bóle głowy w okolicy czoła i oczodołów. Do tych objawów niekiedy dołącza się katar – wodnisty lub gęsty śluzowy, często zabarwiony na biało, żółto lub brązowo. Niewątpliwie na stan zapalny zatok nakładają się objawy alergii, które przypominają pyłkowicę.

GRZYBICA GARDŁA I MIGDAŁKÓW PODNIEBIENNYCH
Candida albicans, a także Candida krusei oraz Candida tropicals sa przyczyną grzybicy gardła i migdałków podniebiennych. Grzybica tego typu  może przebiegać w postaci ostrej lub przewlekłej. Postać ostrą cechuje ból gardła, podwyższona temperatura ciała, ogólne osłabienie, brak łaknienia i suchy kaszel. Migdałki podniebienne są powiększone, rozpulchnione, a na ich powierzchni widoczne są drobne, punkcikowe, biało-kremowe, lśniące naloty. Po mechanicznym usunięciu tych nalotów błona śluzowa nie krwawi. Migdałki podniebienne pokrywa gruby, jednolity kożuch, który krwawi przy próbie oderwania go. Węzły chłonne podżuchwowe i szyjne są znacznie powiększone i bolesne. W przewlekłej grzybicy gardła charakterystycznym objawem jest uczucie przeszkody w gardle i stany podgorączkowe. Migdałki w badaniu bezpośrednim są średniej wielkości, a przy ucisku wypływa z nich treść ropna. Łuki podniebienne są przekrwione. Niekiedy węzły chłonne szyjne i podżuchwowe są powiększone i bolesne.

GRZYBICA KRTANI
Candida albicans jest przyczyna grzybicy krtani. Występuje zwykle jako grzybica towarzysząca zmianom w oskrzelach.
Objawy grzybicy krtani to: chrypka, często pro¬wadząca do bezgłosu, oraz niekiedy trudności w połykaniu. W badaniu bezpośrednim stwierdza się na nagłośni i fałdach głosowych rozległe i grube tarczki o kolorze biało-żółtym. Wokół nich błona śluzowa jest zmieniona zapalnie z widocznymi na jej powierzchni ziarnistościami.

W przypadku grzybicy kuracje antybiotykowe nie przynoszą trwałego efektu leczenia. Stosowanie antybiotyków prowadzi do nawrotu choroby.
Sprawdzonym sposobem leczenia grzybicy jest wzmocnienie odporności oraz zastosowanie kuracji przeciwgrzybicznej.

Większość grzybic głębokich zaliczana jest do tzw. zakażeń oportunistycznych zakażeń wywołanych drobnoustrojami niechorobotwórczymi dla ludzi zdrowych, które jednak mogą być przyczyną chorób u osób ze zmniejszoną odpornością.
Zakażenie następuje przez zarodniki grzybów, które wraz z powietrzem dostają się do dróg oddechowych i tam się rozwijają, jeśli natrafią w płucach na zmiany umożliwiające ten rozwój. Obecne w powietrzu zarodniki grzybów pochodzą z grzybów rosnących rozkładających się produktach pochodzenia organicznego. Są one przenoszone wraz z prądami powietrza i dostają się do mieszkań i innych zabudowań. Ilość zarodników w powietrzu zależy od warunków klimatycznych, pory roku i środowiska.
W rozpoznawaniu grzybic układu oddechowego należy zachować dużą ostrożność. Zwykle dopiero zespół objawów klinicznych, radiologicznych oraz wynik badań mikologicznych i serologicznych, a nieraz dopiero biopsja, pozwalają ustalić rozpoznanie. W przypadkach grzybic płuc znaczne podobieństwo do gruźlicy sprawia, że przede wszystkim należy je różnicować z tą chorobą. Niekiedy przypominają one nowotwory, nacieki zapalne lub ropnie płuc.

GRZYBICA KROPIDLAKOWA
Grzybicę kropidlakową wywołują grzyby należące do rodzaju Aspergillus. W Europie jest to najczęściej Aspergillus fumigatus, rzadko inne gatunki kropidlaka jak: A. terreus. Cechą, która warunkuje właściwości chorobotwórcze A. fumigatn zapewne zdolność wzrostu w temperaturze 37°C oraz obfite wytwarzanie zarodników o wielkości 2-3 urn, które wskutek małych rozmiarów przenikają aż do pęcherzyków płucnych. Są one również silnymi alergenami.
Zakażenie następuje najczęściej przez drogi oddechowe, rzadko w inny sposób. Zmiany grzybicze bywają ograniczone do płuc, lub też mogą być uogólnione, z zajęciem przede wszystkim nerek i mózgu. Obserwuje się również grzybicę ucha wewnętrznego i zewnętrznego, zatok przynosowych i oczodołu, ran powstałych po oparzeniu skóry oraz przeszczepionych narządów i wszczepionych sztucznych zastawek serca.
W układzie oddechowym A.fumigatus wywołuje: grzybniaki, kropidlakowe zapalenie płuc, zakażenie opłucnej, grzybicę oskrzeli, uczuleniową postać grzybicy kropidlakowej, ziarniniakowatość okołooskrzelową, postać torbielowatą, przy czym najczęstszą postacią jest kropidlakowy grzybniak płuc.

KROPIDLAKOWY GRZYBNIAK PŁUC
Grzybniak kropidlakowy utworzony jest przez masy grzyba, które powstają w jamach płucnych, np. po przebytej gruźlicy, ropniu płuca, w rozstrzeniach oskrzeli, po przebytym zapaleniu płuc, w przebiegu sarkoidozy, raka płuca, w torbielach płuc oraz w zwłóknieniu górnych płatów płuc, głównie w przebiegu zesztywniającego zapalenia stawów kręgo¬słupa, w pęcherzach rozedmy, w jamach nowotworowych. Rzadko grzybniak wywołany jest innym niż A. fumigatus gatunkiem kropidlaka.

Najczęstszym objawem klinicznym jest krwioplucie, które spostrzegane jest u 62% chorych. Wielkość jego jest różna — od skąpego i rzadkiego do częstego i obfitego, które bywa nieraz przyczyną zgonu.
Rozpoznanie ułatwia zwykle badanie radiologiczne, którym stwierdza się okrągły, owalny lub nieregularny cień w jamie płucnej, z rąbkiem powietrznym pomiędzy grzybniakiem a ścianą jamy. Towarzyszy mu zgrubienie opłucnej, które czasem jest dominującą zmianą. Grzybniak jest trudniejszy do rozpoznania, jeśli rąbek powietrzny jest niewidoczny. Podobne zmiany spostrzega się czasami w naciekach gruźliczych z rozpadem, w rozpadających się nowotworach, w obecności skrzepu krwi w jamie, czy też w ognisku martwicy po zawałach płuc. Pojawienie się w obrazie radiologicznym cienia w poprzednio pustej jamie płucnej przemawia za grzybniakiem.
Grzybniaki bywają pojedyncze lub mnogie. Umiejscawiają się w jednym lub w obu płucach, głównie w górnych płatach, w segmencie tylnym i szczytowym. Powstają częściej w jamach dużych, o średnicy powyżej 4 cm, niż w jamach mniejszych. We wczesnym okresie rozwoju grzybniaka spostrzega się jedynie zgrubienie ściany jamy. Jest to dobrze widoczne, zwłaszcza wtedy, gdy porównuje się aktualne zdjęcie klatki piersiowej ze zdjęciami wykonanymi wcześniej.
W plwocinie, w wykrztuszanych grudkach i w treści uzyskanej podczas nakłucia jamy poszukuje się strzępek grzybów, a w posiewach wykonanych z tych materiałów uzyskuje się zwykle wzrost kolonii A.fumigatus. Znaczenie diagnostyczne ma dopiero kilkakrotne wyhodowanie kropidlaka z plwociny.
Przebieg choroby bywa różnorodny. Grzybniak może utrzymywać się w jamie nie zmieniając swojej wielkości; częściej powiększa się, nieraz do olbrzymich rozmiarów, a wraz z nim powiększa się jama. Przyczyną powiększania się jam jest zapewne działanie enzymów proteolitycznych wytwarzanych przez A. fumigatus. Grzybniak nieraz obumiera samoistnie i znika, często ulega zakażeniu innymi drobnoustrojami, w wyniku czego powstają ropnie. Zakażenie stanowi bardzo niebezpieczne powikłanie. Jego skutkiem jest przewlekłe ropne zapalenie, które może prowadzić do toksemii. zapaleń płuc, mnogich ropni, zniszczenia płuca i bywa przyczyną zgonu.

INWAZYJNA GRZYBICA KROPIDLAKOWA
Inwazyjna grzybica kropidlakowa (kropidlakowe zapalenie płuc) rozwija się w następstwie zmniejszonej odporności, zwłaszcza u chorych na białaczkę, ziarnicę złośliwą i inne chłoniaki, u leczonych kortykosteroidami i innymi lekami immunosupresyjnymi oraz lekami cytostatycznymi, u chorych na AIDS. Wydaje się, że najważniejszym czynnikiem sprzyjającym powstaniu tej choroby jest supresja szpiku i że bardzo duże ryzyko istnieje w białaczce szpikowej, znacznie większe niż w przypadkach chłoniaka i przeszczepów narządów. Poza neutropenią do inwazyjnej aspergilozy predysponuje również defekt w czynności neutrofilów, tak jak np. w przewlekłej ziarniniakowatości. Znaczenie w rozwoju grzybicy może mieć też masywna ekspozycja na zarodniki grzybów osób będących w stanie immunosupresji. Zaleca się, aby takie osoby nie przebywały w miejscu wykopów, budowy i w obrębie urządzeń klimatyzacyjnych z krążącym zakażonym powietrzem. Odporności komórkowej przypisuje się znaczną rolę w zabezpieczeniu przed inwazją grzybów. Możliwe, że leukocyty wielojądrowe chronią przed inwazją postaci mycelialnej, a monocyty przeciw konidiom.
W zależności od przebiegu można rozróżnić postać ostrą oraz postać przewlekłą.
Ostra inwazyjna grzybica płuc przypomina ostre zapalenie płuc. Najczęstszymi objawami są: kaszel i gorączka. W przypadkach rozległych zmian może występować duszność. Zmiany grzybicze mogą obejmować płat, ale są zwykle rozsiane w obu płucach. Najczęściej są to zmiany z dużą skłonnością do powstawania jam, w których nieraz bardzo szybko rozwijają się grzybniaki. Rozpoznanie bywa trudne, ponieważ zmiany płucne przypominają gruźlicę lub nowotwór. Tylko w części przypadków można wyhodować kropidlaka. Należy również poszukiwać strzępek grzybów w plwocinie, w wydzielinie oskrzelowej lub materiale
z biopsji płuca. Przydatna może być biopsja płuca wykonana podczas bronchoskopii. Zły stan ogólny chorych zwykle nie pozwala na otwartą biopsję.
Ze względu na znaczny stan immunosupresji często nie powstają przeciwciała. W razie ujemnych odczynów precypitacyjnych przydatne mogą być testy, które służą do wykrycia antygenów Aspergillus fumigatus. Poszukuje się ich w surowicy lub w wydzielinie oskrzelowej.
Przewlekła inwazyjna grzybica płuc, czasami nazywana półinwazyjną aspergilozą, przebiega w postaci powoli postępujących nacieków z powstawaniem jam. W jamach zwykle rozwijają się grzybniaki. Towarzyszy temu gorączka i kaszel z wykrztuszaniem. W tej postaci zwykle obecne są precypityny i z plwociny często można wyhodować kropidlaka. Choroba rozwija się u osób w stanie niezbyt głębokiej immunosupresji i może trwać kilka miesięcy.

KROPIDLAKOWA GRZYBICA OPŁUCNEJ
Kropidlakową grzybicę opłucnej spostrzega się w przypadkach ropniaków opłucnowych z przetoką oskrzelową. Zwykle jest to zakażenie mieszane i oprócz A. fumigatus można znaleźć w opłucnej bakterie, najczęściej Gram-ujemne.
Zakażenie opłucnej grzybami bywa przyczyną gorączki i objawów toksycznych. Badanie radiologiczne, wskutek dużego zgrubienia opłucnej, może nie wykazać obecności zmian grzybiczych, jednak niejednokrotnie stwierdza się opłucnowe zacienienie spowodowane rozwojem grzybów, lub też czasami obecność grzybniaka w jamie opłucnowej.
Rozpoznanie zakażenia opłucnej jest łatwe, gdyż w preparatach z ropy pobranej z opłucnej stwierdza się obecność strzępek grzybów, a w posiewach z tego materiału oraz z plwociny zwykle uzyskuje się obfity wzrost A. fumigatus. Badania serologiczne wykrywają obecność przeciwciał przeciwkropidlakowych, przy czym odczyn precypitacyjny w surowicy krwi jest zwykle intensywnie dodatni.

KROPIDLAKOWA GRZYBICA OSKRZELI
Jest ona następstwem zakażenia grzybami rozstrzeni oskrzeli powstałych w przebiegu różnych chorób płuc.
Objawy są podobne jak w przewlekłym zapaleniu oskrzeli. Występuje kaszel, wykrztuszanie, krwioplucie. Zmiany stwierdzane w obrazie radiologicznym są związane z chorobą, w przebiegu której doszło do zakażenia oskrzeli.
W posiewach z plwociny lub z wydzieliny oskrzelowej uzyskuje się zwykle obfity wzrost A. fumigatus, a w preparatach z tych materiałów można znaleźć strzępki grzybów. W surowicy stwierdza się obecność przeciwciał przeciwkropidlakowych, zwłaszcza po jej zagęszczeniu.

TORBIELOWATA POSTAĆ GRZYBICY KROPIDLAKOWEJ
U osób zakażonych grzybem Aspergillus fumigatus dochodzi do immunologicznych odczynów w płucach, które różnią się od alergicznej aspergilozy i ziarniniakowatości okołooskrzelowej. Cechuje je następujący zespół objawów: gorączka, wykrztuszanie

ZIARNINIAKOWATOŚĆOKOŁOOSKRZELOWA
Ziarniniakowatość okołooskrzelowa została po raz pierwszy opisana w 1973 r. przez Liebowa. W jej powstawaniu odgrywa rolę nadwrażliwość na grzyby, przeważnie na A. fumigatus. Zmiany obserwowano zarówno u osób atopowych, jak i nieatopowych.
Obraz kliniczny i rozpoznanie
W obrazie radiologicznym stwierdza się nacieki pneumoniczne zajmujące płat lub jego część, albo też niedodmę segmentu lub całego płuca. U części chorych występuje jedna lub więcej zmian guzowatych o wyglądzie przerzutów nowotworowych ropnej plwociny, nacieki w płucach z powstawaniem zmian torbielowatych, przebieg podostry lub ostry, obecne lub przebyte zakażenie grzybami, obecność precypityn przeciwkropidlakowych. Zmiany powstają u osób bez atopii.
Rozpoznanie jest możliwe po wykluczeniu inwazyjnej aspergilozy. Przeciw alergicznej aspergilozie przemawia nieobecność atopii. Podobieństwo do ropni płuc wymaga wykluczenia bakteryjnego zakażenia.

KRYPTOKOKOZA
Kryptokokoza może ograniczać się do płuc, lub też w następstwie rozsiania się drobnoustrojów z płuc może zajmować inne narządy, zwłaszcza ośrodkowy układ nerwowy, a czasami skórę, błony śluzowe, gruczoł krokowy, kości i staw kolanowy. Grzybicę wywołuje grzyb drożdżopodobny Cryptococcus neoformans, należący do grzybów niedoskonałych. Cechuje go obecność otoczki szerokości 5—15 um.
Kryptokokoza może być grzybicą pierwotną, lecz najczęściej występuje jako grzybica wtórna, szczególnie u osób ze zmniejszoną odpornością. Zakażenie następuje zwykle przez drogi oddechowe, rzadziej przez przewód pokarmowy, uszkodzoną skórę, błonę śluzową nosa i gardła. Choroba ta może rozwinąć się u osób poprzednio zdrowych, ale najczęściej obserwuje się ją u chorych na ziarnicę złośliwą i inne chłoniaki, białaczkę, u osób z hipogammaglobulinemią, u chorych na cukrzycę, na toczeń rumieniowaty, u alkoholików. Zwiększone ryzyko zachorowania stwarza przeszczepienie narządów, choroby kolagenowe, leczenie kortykosteroidami. Kryptokokoza jest najczęstszym zakażeniem oportunistycznym u chorych na chorobę Cushinga. Szczególne zagrożenie stwarza zakażenie wirusem HIV.
Kryptokokoza może przebiegać bezobjawowo; może też mieć przebieg ostry, podostry lub przewlekły. W większości przypadków zakażenie ma charakter łagodny i ulega samoistnemu wyleczeniu. W części przypadków dopiero zajęcie ośrodkowego układu nerwowego zwraca uwagę na zmiany płucne.
W zakażeniu o charakterze ostrym może dojść do zajęcia przegród i światła pęcherzyków płucnych oraz zatkania naczyń włosowatych przez komórki grzybów. Powstają wtedy objawy ostrej niewydolności oddechowej i serce płucne. W zakażeniach o charakterze podostrym i przewlekłym istnieje wyraźna tendencja do progresji zmian, zwłaszcza u osób z innymi chorobami płuc. W wyniku uogólnienia się grzybicy może dojść do zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych i mózgu, o przebiegu przypominających zapalenie gruźlicze. U osób nie leczonych choroba prowadzi do zgonu.
W obrazie radiologicznym stwierdza się w płucach zmiany w postaci pojedynczych, dobrze odgraniczonych od otaczającego miąższu guzków, przypominających przerzuty nowotworowe. Czasami guzki te ulegają rozpadowi. Występują też zmiany rozsiane, które przypominają gruźlicę prosówkową lub sarkoidozę. Czasem obserwuje się pojedyncze lub mnogie nacieki oraz jamy, wyjątkowo — wysięk w opłucnej lub ropniak.
Podstawą rozpoznania kryptokokozy płuc jest wykrycie grzybów w plwocinie lub w tkance płucnej pobranej w czasie biopsji lub operacji. C. neoformans w odróżnieniu od Candida nie jest saprofitem jamy ustnej, dlatego wyhodowanie go z plwociny ma znaczenie diagnostyczne. Ze względu na znaczną możliwość uogólnienia zakażenia u wszystkich chorych z płucną kryptokokoza należy wykonać posiew z moczu, z krwi i przeprowadzić nakłucie lędźwiowe, co ułatwia rozpoznawanie uogólnionej grzybicy.
Dla potwierdzenia rozpoznania przydatne są odczyny serologiczne, które mają znaczenie zarówno diagnostyczne, jak i prognostyczne.

ES, NOPALIN to naturalne preparaty doskonałe w  walce z grzybicą, grzybami Candida, drożdżycą. Te trzy produkty to podstawa kuracji przeciwgrzybiczej, skutecznie zapobiegają jej nawrotom. Suplementy te na zasadzie współdziałania przyczynia się do oczyszczenia organizmu z grzyba, jak również pomagają przywrócić prawidłowa równowagę w organizmie.

KURACJA OCZYSZCZAJĄCA DLA DOROSŁYCH

KURACJA OCZYSZCZAJĄCĄ DLA DZIECI

Dodatkowo warto sięgnąć po inne sprawdzone suplementy, które przywrócą w organizmie równowagę oraz zapewnią zdrowie na długie lata.

PARAPROTEX- to ziołowy preparat niszczący grzyby w organizmie, stosowanie preparatu nie zagraża zdrowiu, jest bezpieczny a zarazem skuteczny w swym działaniu.

AC ZYMES- preparat probiotyczny zawierający w swym składzie naturalne bakterie Acidophillus, uzupełnia prawidłowa mikroflorę bakteryjną.

NOPALIN- błonnik, przyspiesza usuwanie toksyn z organizmu.

Dodatkowo warto sięgnąć po inne sprawdzone suplementy, które przywrócą w organizmie równowagę oraz zapewnią zdrowie na długie lata.

BEE POWER- wzmacnia odporność organizmu.

IMMUNAID- podnosi odporność.

C 500- naturalna witamina C, skraca czas trwania infekcji grzybiczych.

PRO SELENIUM- wewnętrznie wspomaga leczenie różnego typu grzybic.

FULL SPECTRUM- kompleksowy zestaw witamin wzmacniający organizm.