Drożdżaki Candida

Drożdżaki inaczej zwane drożdżami, są to zarodniki grzybów. Drożdżaki nie różnią się od drożdży. Mają wszystkie cechy drożdży, ale w sprzyjających warunkach mogą kiełkować, zapuszczać korzenie, które stanowią początek grzybni.
Drożdżaki Candida wraz z bakteriami wchodzą w skład naturalnej mikroflory jelit człowieka.
W jelitach są optymalne warunki, odpowiada wilgotność, obfitość pożywienia, stała temperatura, które sprzyjają rozwojowi grzybów.

Głównym pożywieniem drożdży są cukry proste występujące powszechnie w masie kałowej. Wraz z innymi drobnoustrojami uczestniczą w zagospodarowaniu resztek pokarmowych, nie przynosząc gospodarzowi szkód w organizmie- nie są patogenami.
W normalnych warunkach drobnoustroje jelitowe ciągle konkurują między sobą o dostęp do pożywienia, dzięki czemu samoistnie utrzymuje się miedzy nimi równowaga ilościowa- homeostaza.
Równowaga ta może zostać w każdej chwili zachwiana prze pojawienie się  cukrów prostych w jelicie grubym lub jedna tabletka antybiotyku przeciwbakteryjnego na które drożdżak jest odporny, i wówczas następuje zachwianie tej równowagi na korzyść drożdżaka.

DROŻDŻAKI CANDIDA- CECHY CHARAKTERYSTYCZNE

Drożdże i drożdżaki Candida odżywiają się pozostałymi w masie kałowej cukrami prostymi wywołując ich fermentację, której produktami jest alkohol i dwutlenek węgla, które jako produkty przemiany materii wydalają do podłoża. W przypadku nadmiaru drożdżaków w jelicie grubym duże ilości dwutlenku węgla powodują wzdęcia
Brak cukrów w masie kałowej- drożdżaki wytwarzają substancję podobna do insuliny, która po wchłonięciu do wnętrza organizmu, powoduje spadek stężenia glukozy we krwi, przez co zwiększa się łaknienie na słodycze. W warunkach równowagi drobnoustrojów jelita grubego ilość zasiedlających je drożdżaków Candida jest znikoma i w związku z tym ilość wydzielanej przez nie owej insulopodobnej substancji tez jest niewielka i nie ma większego wpływu na nasze postępowanie. W sytuacji rozmnażania i zdominowania środowiska jelita grubego przez szczep Candida ilość substancji insulopodobnej produkowanej przez wygłodniałe drożdżaki jest na tyle znacząca, że wywołuje hipoglikemię (spadek stężenia cukru we krwi) i wymusza konieczność zjedzenia czegoś słodkiego, w celu poprawy samopoczucia
Gdy w ustroju panują niekorzystne warunki np. brak pożywienia lub wilgoci, drożdżaki nie giną, lecz tracą wodę i wchodzą w swoisty letarg przemieniając się w formę przetrwalnikową w postaci spory (komórka służąca do bezpłciowego rozmnażania się grzybów), w której potrafią przetrwać dziesięciolecia. Jeżeli warunki bytowe poprawia się wówczas zaczynają się  odżywiać i rozmnażać.
Spory drożdżaków są lekkie i z łatwością unoszą się w powietrzu, stanowią wówczas alergeny.

Drożdżaki Candida nie atakują organizmu człowieka. Żeby niegroźne drożdżaki Candida mogły przeistoczyć się w groźne pasożyty, muszą mieć stworzone odpowiednie warunki tj. istnienie pożywki w postaci martwiczych lub osłabionych lub osłabionych komórek, przy jednoczesnej niewydolności systemu odpornościowego.
Nie należy leczyć symptomów oddziaływania toksyn grzybiczych na organizm chorego, ponieważ nie są one samoistnymi chorobami, lecz jedynie przemijającymi objawami kumulacji tych toksyn we krwi. Jedynym rozsądnym przedsięwzięciem w tej sytuacji jest podjecie działań wspomagających organizm w naturalnym eliminowaniu toksyn przez narządy i układy wydalnicze: nerki, przewód pokarmowy, układ oddechowy i skórę.
Stosowanie kuracji antybiotykowych w przypadku stwierdzenia drożdżycy nie przynosi żadnych rezultatów w leczeniu, gdyż w odpowiednich warunkach (istnieniu pożywki i niewydolności systemu odpornościowego) grzyby w przeciągu 2-3 tygodni są w stanie odrosnąć. Wyraźną poprawę funkcjonowania systemu odpornościowego obserwuje się dopiero po upływie 6 miesięcy intensywnego leczenia. Po tym czasie stwierdza się wyraźny postęp w leczeniu i likwidacji grzyba Candida.